2011/12/06

DOLUAK ETA GALERAK /EL DUELO Y LAS PERDIDAS

Eskolako munduan, Haur Hezkuntzan batez ere, ondo dakigu zer den ATXIKIMENDUA lan egitea eta “harreraren prozesu”ei buruzko programak eta protokoloak egiten ditugu. Ez daukagu ohitura hain handia“desatxikimendua” lantzeko: emozioen prozesu honetan arrazoi desberdinengatik atxikimenduko harremanarekin ezin da jarraitu eta aurreko harremana gabe bizi izan behar dugu eta harreman berriak hartzeko gure burua prestatu behar dugu.
Gizakiaren amaiera eta aldaketa jarraia ulertuta, harreman guztia azkenik apurtuta amaitzen da, bai harremanak bere funtzioa bete duelako eta desagertu egiten delako, bai heriotzak gizaki maitea kentzen digulako edo gu geu hiltzen garelako. Bizitzak bi alde hauek ditu, eta tristurarekin bizi izaten ikasi eta irakatsi behar dugu, baita era ez patologiko batez doluaren prozesuak garatzen ere.
Bihotzeko gizakiaren heriotzarengatiko banantze ankerra dolu mingarriena da, eta hori gure bizitzetan eta gure ikasleen bizitzetan errealitate bat da. Baina badaude gure ikasleek bizi izaten dituzten beste dolu prozesu batzuk ere, emozioen bizitzan eragina dutenak eta maiz bizitza akademikoa tartekatzen dutenak, eta helduok lagundu behar ditugunak eta afektuen hezkuntzarako aprobetxatu behar ditugunak, ikasleen haziera pertsonalari laguntzeko.  Gurasoen dibortzioarengatiko doluari, etorkinen egoeretan sortzen den doluari (Ulises-en Sindromea), maskota baten galerarengatikoari buruz ari naiz, baita anai-nebaarrebatxo berri bat etorrita etxekoen artean leku nabarmena galtzeagatik ere. Horrela, Doluarekiko lana Norberaren  Autonomiarako eta Ekimenerako gaitasunaren bidez
LOE Hezkuntzarako Ordenazioko Legeak garatutako Emozioen Hezkuntzaren kontzeptuaren barruan kokatzen dugu.
En el mundo escolar, sobre todo en Infantil, sabemos bien lo que es trabajar el APEGO y programamos y protocolizamos “procesos de acogida”. A lo que no estamos tan acostumbradas y acostumbrados es a trabajar “el desapego”. Ese proceso emocional en el que, por diferentes motivos, no se puede continuar con una relación de apego y por el que debemos aprender a vivir sin la relación anterior y prepararnos para admitir nuevas relaciones.
Dada la finitud y el continuo cambio del Ser Humano, toda relación termina finalmente en rotura, bien por que la relación ha cumplido su función y desaparece, bien porque la muerte nos arrebata al ser querido, o somos nosotros mismos los que morimos. La vida tiene estas dos caras, y tenemos que aprender y enseñar a convivir también con la tristeza, a desarrollar de una forma no patológica procesos de Duelo.
El duelo más doloroso es la brutal separación por la muerte de un ser querido, y eso es una realidad en nuestras vidas y en las vidas de nuestro alumnado. Pero también hay otros procesos de duelo que viven nuestros alumnos y alumnas y que afectan a su vida emocional, interfiriendo frecuentemente en su vida académica,  y que los adultos debemos acompañar y aprovechar para educar afectivamente y ayudarles en su crecimiento personal.  Me estoy refiriendo a duelo por divorcio de los Padres, al duelo que se produce en las situaciones de inmigración (Síndrome de Ulises), por la pérdida de una mascota… o incluso, por la perdida de un lugar relevante en la familia por la llegada de un nuevo hermanito o hermanita. Vemos pues que el trabajo con el Duelo lo inscribimos dentro del concepto de Educación Emocional desarrollado en la LOE a través de la competencia para la Autonomía e Iniciativa Personal.

iruzkinik ez:

Argitaratu iruzkina